2 maanden en 5 dagen

Zwijgend staan we op het perron.
Scheiden hier onze wegen?
We zouden voor altijd,
altijd vrienden blijven.
Je wilt nog wat zeggen,
maar je trein komt aan gereden.

Een vluchtige afscheidskus.
Maar ik laat je niet gaan,
in mijn hart en in gedachten
ben je voor altijd,
altijd bij mij gebleven.

Dit gedicht hangt naast het geschiedenislokaal. Het is zowat het beste gedicht van alle gedichten waarmee onze school wordt 'opgefleurd' (fucking gedichtennamiddag). Alles erin doet me zo denken aan Sarah en ik. God, wanneer stop dit?

leer me huilen, en als ik huil
leer me zeggen: het is niets.
hdc